Een ondernemer die zijn praktijkruimte staakt en die ruimte geïntegreerd is met de eigen woning, moet bij vaststelling van de stakingswinst rekening houden met een waardedrukkende factor wegens duurzame zelfbewoning.
Een fysiotherapeut oefent zijn praktijk uit in een ruimte aan huis, die tot het ondernemingsvermogen hoort. Na staking van zijn onderneming per 1 juli 2018 ontstaat er discussie met de inspecteur over de hoogte van de stakingswinst in de aanslag ib/pvv 2018. De praktijkruimte heeft een eigen ingang, maar is ook inpandig verbonden met het woongedeelte. Noodzakelijke voorzieningen als nutsaansluitingen en sanitair zijn gedeeld met de woning. In geschil is of er bij het bepalen van de waarde van de praktijkruimte bij staking een waardedrukkende factor voor duurzame zelfbewoning moet worden toegepast.
Praktijkruimte niet los te benutten
De rechtbank Noord-Holland stelt vast dat de praktijkruimte, gezien de feitelijke situatie op het moment van staking, uitsluitend voor privédoeleinden te bestemmen is en niet zonder aanzienlijke investeringen los van het woonhuis verhuurbaar of verkoopbaar is. Ook deelt de rechtbank dat de situatie vergelijkbaar is met jurisprudentie waarin woon- en bedrijfsruimte functioneel één zijn. Dat betekent dat bij de waardering voor de stakingswinst rekening moet worden gehouden met min of meer duurzame zelfbewoning.
Aftrek op basis van besluit; interne compensatie toegestaan
Voor het bepalen van de hoogte van de waardedrukkende factor volgt de rechtbank het standpunt van de inspecteur en past een aftrek van 15% toe op de waarde in het economisch verkeer van de praktijkruimte. Ook oordeelt de rechtbank dat de inspecteur interne compensatie mag toepassen vanwege niet opgenomen looninkomsten bij de aanslag, conform vaste rechtspraak.
Het beroep wordt gegrond verklaard.
Bron @Taxence